كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم

از كجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به كجا ميروم آخر ننمايي وطنم

مانده ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا

يا چه بوده است مراد وي از اين ساختنم

آنچه از عالم علوي است من آن مي گويم

رخت خود باز بر آنم كه همانجا فكنم

مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك

چند روزي قفسي ساخته اند از بدنم

كيست آن گوش كه او مي شنود آوازم

يا كدام است سخن مي كند اندر دهنم

كيست در ديده كه از ديده برون مي نگرد

يا چه جان است نگويي كه منش پيرهنم

تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمايي

يك دم آرام نگيرم نفسي دم نزنم

مي وصلم بچشان تا در زندان ابد

به يكي عربده مستانه به هم درشكنم

من به خود نامدم اينجا كه به خود باز روم

آنكه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار كه من شعر به خود مي گويم

تا كه هشيارم و بيدار يكي دم نزنم