هنوز آن چشم شهلا یادم آید

هنوز آن روی زیبــا یـــادم آید

هنوز آن لعل خندان نگه سوز

هنوز آن چشـــم گویا یادم آید 

هنوز آن لاله ها کانشب فشاندی

ز چشم مست شهلا ، یادم آید

هنوز آن شب که سر بر دامن من

نهاده بــــودی آنجـــا ، یـــادم آیـد

هنوز ؟آنشب که افشاندی برویم

دو زلـــف غــالیه سا یـــادم آیــد

هنوز آنشب که میبوىٔیدمت موی 

چنــان شب بوی بـــویا ، یادم آید

هنوز آنشب که میگفتی : «مبادا

فــراموشم کنی ها ! » یــادم آید

هنوز آنشب که میگفتم : جوانی

تو میگفتی : دریغـــا ! یادم آیــد

سخن میگفتمت تا از جداىٔی

تو میگفتی : مبـادا ! یادم آید

همی افکندمت در چشم پر ناز

نگـــاه پـــــر تمنــــا یــــادم آید

منت گیسوی ، بر رخ میفشاندم

تـــو میگفتی : خـــدایا ! یادم آید

هنوز آن روزها که امید دیدار 

می افکندی بفـــردا یادم آید

که میگفتی : چو میرفتم ز سویت :

مــــرو ، یا زود بــــاز آ ، یادم آیـــد

که میگفتم چو میرفتی ز سویم :

مــــــرو ، باز آ خـــدارا یادم آیــد

که میپرسید در پایان هر هجر

لبت حـــال لب مــــا یادم آیــد

هنوز آن دست در دست تو گشتن

بباغ و دشــت و صحــرا یادم آمــد

قرار و وعده و سوگند و پیمان

فــراموشت شد ، اما یادم آمد

حساب سال و ماهم نیست اما

گــــرفتار تــوام تـــا یــــادم آیــد